قدس آنلاین - گروه استان ها- رقیه توسلی: رو به شام و کربلا و خرابه ها - مفصّل و از نو - بنا شوم. اُلفت ها را بگذارم وسط. باید از مشهدِ ارباب و تَلّ، لب فرو بندم. از زخم های عاشورا. و آرام زمزمه کنم: «سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ»

و با «لبیک یا زینب» به حضرت صبر و رشادت! دخیل ببندم و دلخون ترین «یا ربّ»ها را ادا کنم.

آنوقت از منادی نینوا، چهل منزل عاشقی را نپرسم... وداع ها و تیمارهای بسیار را... اندوه و حُزن بیکرانه را... باید از رقیه جان و رباب و علی اکبر و قاسم و عون و محمد و سجاد و ثارالله نپرسم.

باید مُنادی نینوا را باران شوم...